Tynki chemoodporne rzadko kiedy wykorzystuje się w środowisku, które jest bardzo agresywne (wydrukowane akty prawne na egzamin na uprawnienia budowlane). Powszechnie wykorzystuje się jednak zaprawy chemoodporne. Są to kity chemoodporne, które służą przede wszystkim do układania wykładzin ściennych oraz podłogowych.
Zaprawy chemoodporne
Zaprawy z kitu krzemianowego (zaprawy na szkle wodnym) powstają na skutek zarobienia szkłem wodnym mączki z:
– andezytem,
– granitem,
– kwarcytem,
– bazaltem,
– porcelaną.
Dodaje się do tego przyspieszacz, którym jest fluorokrzemian sodowy. Zaprawa ta jest przede wszystkim odporna na działanie:
– kwasów,
– chloru,
– tlenku siarki.
Należy pamiętać przede wszystkim o tym, że jednak nie jest ona odporna na działanie zasad.
Kity siarkowe powstają na skutek wymieszania:
– roztopionej siarki, która ma temperaturę ok. 200°C,
– mączki kwarcowej,
– plastyfikatora.
Są to kity, które są odporne na działanie:
– kwasów nieorganicznych,
– roztworów soli,
– rozcieńczonych ługów.
Zaprawy, które powstają na żywicach syntetycznych charakteryzują się różną odpornością chemiczną na:
– kwasy,:
– ługi,
– rozpuszczalniki.
Na kitach z żywic fenolowo-formaldehydowych układa się wykładziny kwasoodporne ceramiczne i kamienne (egzamin ustny na uprawnienia budowlane). Jednym z kitów jest kit KDB-110, który składa się z żywicy fenolowo-formaldehydowej oraz mączki węglowej, którą specjalnie się uszlachetnia w wytwórni.
Cechą charakterystyczną kitu z żywic epoksydowych jest odporność na działanie kwasów, zasad i niektórych rozpuszczalników. Jest to m.in. kit Epidian 430. Powstaje on z:
– mączki węglowej bądź kwarcowej,
– żywicy epoksydowej,
– utwardzacza T (trójetylenoczteroamina).
Tynkowanie mechaniczne
Tradycyjne metody wykonywania tynków zwykłych i specjalnych są pracochłonne oraz zajmują dużo czasu. W efekcie dochodzi do hamowania tempa robót budowlanych. W sytuacji, kiedy masowo wykonuje się tynki, stosuje się tynkowanie mechaniczne. Dzięki temu można w znaczny sposób skrócić czas wykonywania tynków.
Tynkowanie mechaniczne polega na tym, że wykorzystując urządzenia mechaniczne narzuca się poszczególne warstwy tynku i zaciera się je mechanicznie. Tynk narzuca się przy pomocy agregatu tynkarskiego poprzez specjalną końcówkę.
Tynkowanie dolnych kondygnacji budowli, czyli do stropu pierwszego piętra, najczęściej odbywa się w sposób bezpośredni z tynkownicy. Z kolei w przypadku wyższych kondygnacji danej budowli zaprawę podaje się do zasobników na danych kondygnacjach. Wykorzystuje się do tego rurociąg obiegowy, z którego trafia do tynkownicy. Żeby móc narzucać warstwy tynku niezbędne jest sprężone powietrze, które dostarcza się ze sprężarki do tynkownicy. Dzięki zacieraczkom mechanicznym wykonuje się zacieranie narzuconego tynku. Zacieraczki składają się z okrągłej tarczy z uchwytem. Na obwodzie tej tarczy umieszcza się trzy lub cztery zacieraczki, które są z drewnianych deszczułek. Tarcza ta się obraca i dzięki temu porusza zacieraczki. Na skutek dociśnięcia ich przez tynkarza do ściany, tynk jest wyrównywany i wygładzany (uprawnienia budowlane – egzamin). Mocowanie listew tynkarskich, ściąganie i wyrównywanie narzutu odbywa się tak samo jak przy tynkowaniu ręcznym.
Okładziny konstrukcyjne
Zadaniem okładzin jest przede wszystkim stworzenie warstwy fakturowej na ścianach budowli. Nie stosuje się jednak okładzin stropów. Dodatkowo okładziny te pełnią funkcję warstwy, która zabezpiecza konstrukcje danej budowli przed działaniem niektórych czynników chemicznych czy atmosferycznych.
Okładzina może być zrobiona z takich materiałów jak:
– kamień naturalny,
– wyroby ceramiczne,
– szkło,
– tworzywa sztuczne,
– drewno,
– materiały drewnopochodne,
– blachy metalowe.
W zależności od tego, jak okładziny są powiązane ze ścianami, wyróżnia się okładziny:
