Odporność jaką wykazują betony kruszywowe na działanie wysokich temperatur uzależniona jest od kilku czynników. W dużej mierze zależy ona od rodzaju użytego kruszywa oraz od jego odporności ogniowej. Betony kruszywowe zazwyczaj mają lepszą odporność na wysokie temperatury od zwykłych betonów. Powodem tego jest głównie porowatość struktury lekkiego betonu.[uprawnienia budowlane konstrukcyjno-budowlane]

Badania Politechniki Gdańskiej

Na Politechnice Gdańskiej prowadzone były badania dotyczące odporności betonu z żużla paleniskowego oraz gruzobetonu. Wytrzymałość dotyczyła temperatury do 500°C. Stosowane w badaniach próbki miały wytrzymałość wynoszącą 50 kg/cm². Do ich wykonania zastosowany został żużel paleniskowy bez zawartości niespalonego węgla. Po przeprowadzeniu 25 cykli podgrzewania do temperatury 500°C i następnie studzeniu próbki nie zostały zauważone żadne uszkodzenia. Wartość strat prażenia dla tych próbek wyniosła około 1%. Następnie zostały przeprowadzone analogiczne badania. Dotyczyły one próbek wykonanych z dodatkiem wypełniacza w formie piasku mineralnego. Wykazały one gorszą ognioodporność. Badaniu zostało poddanych 6 próbek z czego na dwóch po wykonaniu 25 cykli pojawiły się rysy.[segregator uprawnienia budowlane]

Badania ognioodporności keramzytobetonu

Nekrasow oraz Maslennikow prowadzili badania nad ognioodpornością keramzytobetonu. Jako materiał wiążący wykorzystany został cement portlandzki oraz szkło wodne. Mikrowypełniaczem były natomiast popioły lotne i proszek szamotowy. Keramzytobeton był poddawany nagrzewaniu przez 4 godziny w temperaturze 800°C. W tym czasie jego wytrzymałość na ściskanie zmniejszyła się średnio o około 60 razy od wytrzymałości początkowej.[egzamin na uprawnienia budowlane] Trzeba mieć jednak na uwadze, że w niektórych przypadkach obniżenie to wyniosło 22% oraz 96%. Badania wykazały, że wytrzymałość na ściskanie dla próbek z mikrowypełniaczem w formie pyłu keramzytowego była równa lub czasami wyższa od wytrzymałości próbek, które jako mikrowypełniacz posiadały proszek szamotowy.

Projektowanie składów betonów lekkich i zwykłych

Podczas projektowania składów betonów lekkich oraz zwykłych można zauważyć znaczne różnice. Spowodowane są one specyficznymi własnościami kruszyw porowatych. Betony lekkie rozwijane zostały dopiero od niedawna. Można więc powiedzieć, że technologii tego rodzaju jest dość młody, lecz w ostatnich latach bardzo dynamiczny. W ogólności można wyróżnić dwie główne grupy metod projektowania betonów lekkich. Są nimi metody doświadczalne oraz metody obliczeniowe.[akty uprawnienia budowlane] Metody doświadczalne nie są, aż tak ważne. Cechują się one dużą prostotą oraz łatwością posługiwania się nimi. W metodach obliczeniowych stosowane są zazwyczaj szeregi parametrów korygujących. Dzięki temu mają one charakter bardziej uniwersalny. Innym podziałem są metody projektowania dotyczące lekkich betonów jamistych oraz betonów zwartych.

Projektowanie składu betonów jamistych

Skramtajew w 1955 roku opublikował podstawowe stwierdzenie dotyczące metody projektowania składu betonów jamistych z kruszywa naturalnego oraz wapniowego. Założenie to mówi o tym, że najwyższa wytrzymałość uzyskiwana jest dla optymalnego stosunku W/C.[uprawnienia budowlane] Określenie tego stosunku opiera się na ocenie wizualnej. Zaczyn cementowy musi zapewniać równomierne otulenie ziarn kruszywa. Jednocześnie nie może ściekać z ich powierzchni. Metoda ta ma określoną kolejność projektowania. Po pierwsze zakłada się markę cementu i dla niej określa się ilość spoiwa w zależności od wymaganej marki betonu. Dokonuje się tego za pomocą wykresów. Drugim etapem jest określenie orientacyjnego stosunku W/C na podstawie wykresu. Ostatnim z etapów jest ustalenie przewidywanego ciężaru objętościowego betonu przy uwzględnieniu ilości cementu oraz rodzaju kruszywa.[uprawnienia budowlane testy]