Drabiny ewakuacyjne

Drabiny w budynkach stosowane są jako:

– wyłazowe na dach do pokonywania różnicy poziomów pomiędzy połaciami dachowymi,

– zejścia ewakuacyjne w wypadku pożaru lub wybuchu na wyższych kondygnacjach budynku,

– wyjścia kontrolne na kominy,

– wejścia na pomosty do obsługi maszyn i urządzeń (programy do uprawnień architektonicznych).

W przypadku budynków mieszkalnych do wyjścia przez właz na poddasze lub dach wykorzystuje się krótkie drabiny, które mają długość do 3 m. Alternatywą dla drabin mogą być klamry wyłazowe. Z kolei drabiny ewakuacyjne są typowe o różnych wysokościach. Wyróżnia się drabiny:

a) jednobiegowe:

– stosuje się je do wysokości 3,6 m,

– długie drabiny stosuje się do obsługi kominów w kotłowniach – powinny być wyposażone w stałe pałąki ochronne.

b) dwubiegowe:

– stosuje się je w przypadku wysokości powyżej 3,6 m.

Drabiny zbudowane są ze stojaków, które są wykonane z rur o średnicy 48 mm. Łączy się je ze sobą szczeblami, które są przyspawane co 300 mm o średnicy 20 mm. Drabina ma szerokość 700 mm.

Te drabiny, które mają podobną budowę jak drabiny ewakuacyjne, ale ich szerokość wynosi 400 mm, wykorzystuje się jako wejścia dla pracowników, którzy obsługują urządzenia mechaniczne (czyli np. silniki na pomostach).

Pałąki mocuje się do stojaków drabiny poprzez przyspawanie w odstępach, które nie są większe niż 1200 mm. Drabinę mocuje się do ściany na skutek przyspawania do kotwi, które znajdują się w murze w odstępach co 900 mm.

Drabiny przeciwpożarowe są bez pałąków. Spowodowane to jest tym, że drabiny tego typu nie są za często używane (jak wygląda egzamin na uprawnienia architektoniczne).

Konstrukcje wspornikowe – cechy

Wspólnymi cechami konstrukcji wspornikowych są:

– praca statyczna, która charakteryzuje się tym, że występuje rozciąganie w górnej strefie przekroju,

– zamocowanie/oparcie na jednej podporze.

Konstrukcja wspornikowa zawsze wiąże się z innymi elementami konstrukcji. Element konstrukcji pracuje jako wspornik w momencie, kiedy:

– połączenia płyty lub belki wspornikowej z konstrukcją nośną budynku (stropy, ściany),

– zakotwienia płyty lub belki w ścianie.

Belki stropowe, które wysuwa się poza krawędzie ścian pełnią funkcję wsporników w stropach na belkach z materiałów jednorodnych (drewno, stal). Jest to łatwe rozwiązanie, jednak nie zawsze się opłaca (w szczególności przy krótkich wspornikach). Płyty bądź belki żelbetowe wspornikowe mają wysokość i zbrojenie odpowiednie do występujących w belce momentów zginających i sił poprzecznych.

Konstrukcje wspornikowe

Najczęściej stosowanymi konstrukcjami wspornikowymi w budowlach są:

– gzymsy,

– balkony,

– galerie,

– wykusze,

– loggie,

– daszki nadrampowe,

– daszki nad wejściami do budynków.

Zgodnie z aktualnymi przepisami budowlanymi balkony, wykusze, galerie i daszki ochronne mogą znajdować się nad poziomem chodnika lub przejścia na wysokości min. 3 m od poziomu chodnika do spodu konstrukcji wspornej.

Galerie, które są obudowane od spodu bądź są w odpowiedni sposób zabezpieczone przed ruchem pieszym, mogą znajdować się na poziomie parteru. Dotyczy to wyłącznie tych budynków, które są oddzielone trawnikami i zielenią od chodników ulicznych (informacje na temat egzamin na uprawnienia architektoniczne).

Gzymsy

Gzymsy to wystające ze ścian budowli poziome lub ukośne elementy o nieznacznej wysokości. Wykorzystuje się je od wielu lat w budownictwie i architekturze. Wyróżnia się gzymsy:

– wieńczące,

– międzypiętrowe,

– cokołowe,

– nadokienne,

– podokienne,

– wewnętrzne.

W budownictwie tradycyjnym gzymsy robiono z:

– kamieni,

– cegieł,

– betonu,

– żelbetu.

Aktualnie najczęściej robi się je z betonu i żelbetu (szczegółowy program egzaminu na uprawnienia architektoniczne). Głównym tego powodem jest to, że:

– obróbka kamieni jest kosztowna,

– mury ceglane są nietrwałe.