Ustroje mostów o pomostach zawieszonych na ukośnych wieszakach

Mosty łukowe o ukośnych wieszakach były zwykle tworzone jako mosty rozporowe, podczas czego pomost podwieszano powyżej wezgłowi łuków tak, by łuki szły bez problemu przez pomost. Łuki wspierano na wezgłowiach bezprzegubowo i nie umieszczano ich w zwornikach. (uprawnienia budowlane kontakt) Pomost podwieszano tak, by mógł dostawać poziome ruchy podczas zmian temperatur i by jego belki nie dostawały sił wyciągających i zgniatających. Pomost umieszczony bywa na poziomie wezgłowi. Mosty takiego typu robiono wtedy, kiedy rozpór łuków dało się przetransportować od razu na skałę. Znaczna część tych mostów została postawiona w Skandynawii. Pierwszy ustrój da się użyć wtedy, gdy przeszkoda bywa głęboka i posiada strome krawędzie, wtedy poziom drogi jest niezależny od umieszczenia wezgłowi łuków. Inny ustrój używano w rzadkich sytuacjach. Odpowiada on niewypukłym przeszkodom zwykle widocznym w naszych warunkach klimatycznych. Odmianę wspomnianych ustrojów uzyskujemy likwidując przegub w połowie długości belek centralnych pomostu. (uprawnienia budowlane 2021) Belki transportują wtedy siły wyciągające i działają jako ściągi. Ustroje o ukośnych wieszakach rozpoczął Octavius F. Nielsen, wymyślił on ich analizę statyczną pamiętając o wyłączeniu wieszaków ze współpracy z transportem sił zgniatających.

Plusy ustrojów

Ustroje te posiadają takie plusy:

-nie potrzebują zbrojenia do przejęcia rozporu oddawanego od razu na podpory, więc są lepszą opcją pod względem finansów od ustrojów łukowych o szerokości przejętej przez ściągi czy belki sztywne,

-ukośne pochylenie wieszaków minimalizuje punkty zgniatające w łukach oraz belkach centralnych pomostu, ponieważ zbliża te ustroje do kratownic, a rozmieszczenie ich sił środkowych do systemu sił osiowych.

Poza tymi dwoma zaletami ustroje Nielsena posiadają każdy plus mostów o pomostach podwieszonych do łuków. W rozmieszczeniach o ukośnych wieszakach używano zwykle prostokątnych średnic łuków oraz belek centralnych, jedynie przy dużych szerokościach średnice prostokątne zastępowano średnicami podobnymi do dwuteowych czy z średnicami skrzynkowymi. (uprawnienia budowlane program)

Komplikacje stężania łuków

Przez poprzeczne ich wiązanie powiększają się razem z rozpiętością pomostu. Bywają one najniższe w jednotorowych mostach kolejowych czy jednopasmowych mostach jezdniowych, a najmasywniejsze w rozpiętych mostach miejskich. (akty prawne uprawnienia budowlane) Z tych powodów warto w miarę możliwości nie stężać łuków przez wiązanie ich kratownicami czy poprzeczkami. Najlepszą metodą ochrony łuków przed parciem wiatru bywa ich takie rozmieszczenie, by wszystkie łuki posiadały wystarczającą sztywność, i żeby sam mógł przejąć punkty wyginające go z jego powierzchni i punkty skręcające. Żeby łuk dał radę wytrzymać punkty zginające, warto nadać mu prawidłową sztywność poprzeczną, powiększając jego rozpiętość. Łuki niewielkich i średnich szerokości posiadają zwykle wystarczającą sztywność i solidność na skutki punktów skręcających. W sytuacji dużych szerokości średnice skrzynkowe najlepiej transportują punkty skręcające.

Mosty o całych średnicach łuków

Przykładami mostów o całych średnicach łuków niestężonych wiatrownicami ani wieszakami są mosty w Ruścu, które są standardowymi przęsłami łukowymi planu francuskiego Ministerstwa Prac Publicznych. Przykładem mostu, w jakim sztywność łuków otrzymano nadaniem im średnic skrzynkowych bywa most przez Sekwanę oraz most kolejowy, biegnący przez Rodan. (program egzaminu na uprawnienia) Do części jakie biorą udział w transporcie parć poziomych na łuki wliczają się poprzecznice podporowe łączące wezgłowia łuków. Poprzecznice te pojawiają się wtedy jako część stężeń poprzecznych, kiedy łuki bywają rozmieszczane na łożyskach nie przygotowanych do transportu punktów z wezgłowi na podpory. (segregator egzamin ustny uprawnienia)