Wzniesienie świetlika to inaczej odległość dolnej krawędzi świetlika od płaszczyzny roboczej (uprawnienia budowlane). Ma ono duży wpływ na oświetlenie przy oświetleniu górnym poprzez świetliki. Warto zapamiętać zależność, że im wyżej jest świetlik nad płaszczyzną, tym niższe jest natężenie oświetlenie, lecz większa równomierność. W sytuacji, kiedy występuje wiele świetlików w wieloprzęsłowych halach i są one odpowiednio rozmieszczone, to:
– wpływ wzniesienia na natężenie jest o wiele mniejszy niż przy świetlikach pojedynczych,
– równomierność zależy od wzniesienia w tym samym stopniu.
Oświetlenie górne
Projektując świetliki powinno się pamiętać przede wszystkim o właściwym stosunku rozpiętości pomieszczenia do wzniesienia świetlika. Dotyczy to również takiej sytuacji, kiedy szereg świetlików pełni funkcję oświetlenia.
Świetliki pochyłe
Świetliki pochyłe dają o wiele większe natężenie oświetlenia w porównaniu do świetlików pionowych. Spowodowane to jest tym, że w przypadku świetlików pochyłych występuje nachylenie otworu. Jednak należy pamiętać o tym, że ta przewaga jest zmniejszona ze względu na konieczność oszklenia pochyłych płaszczyzn szkłem zbrojonym. Szkło to charakteryzuje się przede wszystkim tym, że ma ono mniejszy współczynnik przepuszczalności świetlnej niż szkło zwykłe, które najczęściej wykorzystuje się przy oszkleniu pionowym. Dodatkowo należy pamiętać także o tym, że zabrudzenie płaszczyzn oszklonych pochyłych jest o wiele większe niż płaszczyzn pionowych.
Biorąc pod uwagę czynniki, które zostały wymienione powyżej, to średni stosunek natężenia oświetlenia przy różnych świetlikach, które jednak mają taką samą powierzchnię oszklenia i identyczne wzniesienie i rozstaw, prezentuje się następująco:
W przypadku świetlików pionowych z żelbetu, które są pojedynczo szklone, żeby móc uzyskać średnią wartość współczynnika oświetlenia dziennego, to 3% powierzchni oszklenia równa się ok. 30% powierzchni rzutu poziomego pomieszczenia. W związku z tym uwzględniając stosunki, które podano wyżej, można wyprowadzić orientacyjne liczby dla innych świetlików. W przypadku wykorzystania mniejszej ilości świetlików, to niezbędne jest pomnożenie wyniku przez odpowiedni współczynnik zwiększający. Współczynnik ten zależy przede wszystkim od:
– stosunku wzniesienia świetlików do rozstawu świetlików,
– stosunku wzniesienia świetlików do rozpiętości pomieszczenia.
W sytuacji, kiedy występują świetliki, które mają dwie powierzchnie szklone, które są rozdzielone częścią pełną (np. daszkiem), należy pamiętać o tym, że trzeba jednocześnie:
– zachować odpowiedni stosunek wzniesienia do rozstawu,
Krzywa wartości e od świetlika to inaczej suma krzywych od danych powierzchni szklonych. Optimum odległości ma miejsce w tym momencie, kiedy wartość e w punkcie, gdzie przecinają się krzywe, będzie połową emax.
Zbytnie zbliżenie powierzchni do siebie może doprowadzić do tego, że krzywe:
– mało zajdą na siebie,
– nie zetkną się ze sobą.
Wówczas krzywa sumaryczna jest zapadnięta, a pod świetlikiem może nie być światła bezpośredniego, które pochodziłoby od tego świetlika. Dodatkowo nie wyzyska się powierzchni oszklonej i w efekcie nie będzie wymaganego natężenia.
Lepszy wynik można uzyskać w momencie rozsunięcia powierzchni szklonych. Jednak należy pamiętać, że granicą jest położenie, żeby świetliki nie zasłaniały sobie światła. Wówczas:
– optimum rozpiętości świetlika będzie wynosić połowę rozstawu pomiędzy świetlikami,
– wysokość świetlika nie powinna być większa niż połowa rozpiętości.
Minimalna rozpiętość świetlików latarniowych powinna wynosić 3 m.
