Wykańczanie szczelin w górnej warstwie następuje po wszystkich czynnościach kontrolnych oraz naprawczych (egzamin ustny na uprawnienia architektoniczne). Robotami wykończeniowymi są również prace, które wykonuje się podczas zakończenia dziennego odcinka budowy. Są to prace, w których układa się i dokładnie mocuje belkę zamykającą. Jej przekrój podłużny powinien być taki jak przekrój poprzeczny nawierzchni. Następnego dnia, przed rozpoczęciem betonowania konieczne jest usunięcie belki zamykającej i ustawienie deski jako wypełnienie szczeliny.
Wykańczanie szczelin w warstwie górnej
Zbrojenie płyt
Zbrojenie płyt powinno mieć kształt siatki. Układa się ją na wyrównanej warstwie masy betonowej. Istnieją dwa sposoby łączenia prętów siatki zbrojeniowej:
– łączenie spawaniem punktowym,
– wiązanie wyżarzonym drutem.
Istotne jest, żeby do zbrojenia płyt wykorzystywać gotowe siatki, które mają wielkość w rzucie poziomym taką samą jak szerokość płyty, a ich długość wynosi ok. 4 m. Gotowe siatki powinno się łączyć przy układaniu na zakładkę około 200 mm.
Siatkę zbrojeniową można także dostarczyć w formie zwojów, które mają odpowiednią szerokość. Takie siatki nie wymagają łączenia – to jest ich zaletą. Z kolei wadą jest fakt, że trudno się ją prostuje po rozwinięciu. Sposób wykonania zbrojenia zależy od tego, czy nawierzchnia będzie jedno- czy dwuwarstwowa, a także od ilości warstw zbrojenia (materiały do egzaminu na uprawnienia architektoniczne).
Siatka zbrojeniowa powinna być osłonięta warstwą betonu o grubości 5-7 cm. W związku z tym przy jednowarstwowym zbrojeniu w nawierzchni dwuwarstwowej siatkę zbrojeniową układa się na zagęszczonej dolnej warstwie przecinając ją tylko w miejscach szczelin dylatacyjnych. Z kolei w nawierzchni jednowarstwowej w tym przypadku układa się masę betonową do grubości około 2/3 płyty, po czym układa się siatkę zbrojeniową, nanosi się pozostałą część masy betonowej i całość zagęszcza.
W przypadku dwuwarstwowego zbrojenia w pierwszej kolejności na podłożu nawierzchni układa się warstwę masy betonowej (ok. 5 cm). Następnie rozściela się resztę masy betonowej warstwy dolnej. Z kolei w przypadku nawierzchni jednowarstwowej dodatkową część masy betonowej układa się do 2/3 całkowitej grubości płyty. Kolejnym krokiem jest zagęszczenie masy betonowej i układanie siatki. Należy pamiętać, że w obu przypadkach na zbrojenie rozściela się resztę masy betonowej i ostatecznie zagęszcza się całość.
W środkowych partiach płyt częściej powstają rysy i pęknięcia niż na jej końcach (uprawnienia architektoniczne – egzamin). Z tego powodu często stosuje się zbrojenie nawierzchni o zmiennej ilości stali zbrojeniowej przy równoczesnym zwiększeniu odstępów między szczelinami poprzecznymi.
Zbrojenie krawędzi płyt
W sytuacji, kiedy nośność podłoża nawierzchni jest niedostateczna lub niejednostajna w niektórych krajach zastosowanie znajduje zbrojenie podłużnych krawędzi płyt. To oraz wzmocnione szczeliny poprzeczne pełnią funkcję ramy płyt.
Właściwe jest zbrojenie krawędzi podłużnych, w szczególności tych skrajnych. Spowodowane to jest tym, że na krawędziach zewnętrznych występują największe naprężenia. Najprostszymi formami zbrojenia krawędzi płyt są dwa lub trzy stalowe pręty, które nie są ze sobą powiązane. Mocniejszym rozwiązaniem jest zbrojenie w formie od czterech do sześciu prętów podłużnych, które są powiązane ze sobą poprzecznymi strzemionami. Znajdują się one od siebie w odstępach od 30 do 50 cm. Pręty strzemion mają średnicę od 5 do 6 mm. Z kolei średnica prętów zbrojenia podłużnego wynosi powyżej 8 mm.
Czasami zbroi się również krawędzie płyt w osi nawierzchni. Krawędzie płyt nawierzchni dwuwarstwowych powinno się zbroić w ten sposób, że górne wkładki i strzemiona powinny być odrobinę niżej niż dolnej warstwy betonu po zagęszczeniu. Z kolei w przypadku nawierzchni jednowarstwowej wygląda to tak, że zbrojenie powinno być na wysokości 5 cm od wierzchu górnej warstwy.
