Nie powinno się wchodzić czy wprowadzać maszyn na wykończone podłoże gruntowe (program na uprawnienia budowlane). W sytuacji, kiedy masę betonową przygotowuje się w betoniarce drogowej na gąsienicowym podwoziu, która porusza się po podłożu, to im bardziej ta betoniarka będzie się posuwać, tym bardziej dokładnie należy usuwać wszystkie uszkodzenia podłoża.
Przed układaniem masy betonowej należy zwilżyć wodą warstwę odsączającą oraz przepuszczalne podłoże gruntowe. Zapobiegnie to wsiąkaniu w podłoże zaprawy cementowej z betonu. Mogłoby to spowodować obniżenie jakości tego betonu. Dopuszczalne jest również to, żeby na przepuszczalnym podłożu gruntowym lub warstwie odsączającej ułożyć warstwę papieru wodoszczelnego. Uniemożliwi to odpływ zaprawy z masy betonowej, a także zmniejszy się opór tarcia między płytą betonową a gruntem podłoża.
Stabilizacja wapnem
Stabilizacja wapnem jest idealnym zamiennikiem wymiany gruntu naturalnego w podłożu. Wapno to poprawia własności takiego podłoża.
Na skutek wymieszania z wapnem w gruncie dochodzi do powiązanych procesów fizyczno-chemicznych. Polega to na:
– wymianie jonowej,
– koagulacji,
– strukturalnym przemieszczeniu się wody.
Wszystkie te zjawiska pozostają we wzajemnej zależności. Dzięki nim grunt, który jest stabilizowany wapnem może uzyskać nieodwracalną „strukturę wtórną”. Zmianie ulegają jego własności, co znajduje odzwierciedlenie w:
– poprawie urabialności,
– zestaleniu hydraulicznemu,
– obniżeniu włoskowatości,
– podwyższeniu odporności na zamrażanie,
– nośności.
Do gruntu dodaje się ok. 3-6% wapna (program przygotowujący do uprawnień budowlanych). Ma on formę wapna:
– palonego sproszkowanego,
– hydratyzowanego,
– w postaci mleka wapiennego.
Inne rodzaje stabilizacji
Poprawa własności gruntu naturalnego w podłożu pod nawierzchnią oraz zwiększenie jego nośności uzyskuje się również poprzez stabilizację:
– mechaniczną,
– chemiczną przy wykorzystaniu materiałów wiążących.
Stabilizacja mechaniczna to nic innego jak uzupełnienie gruntu rodzimego gruntem dowożonym. W tym gruncie dowożonym najwięcej jest frakcji ziaren, które nie występują w gruncie rodzimym. Następnie należy wymieszać te grunty w warstwie o ustalonej grubości. Ostatnim krokiem jest ich zagęszczenie.
Dobierając frakcję należy pamiętać o tym, żeby w stabilizowanym gruncie osiągnąć mieszankę optymalną, która zawiera w sobie minimum próżni. W związku z tym do gruntów gliniastych bądź ilasto-gliniastych należy dodać grunty piaszczyste i na odwrót.
Stabilizacja gruntu materiałami wiążącymi to proces, który polega na tym, że do gruntu rodzimego dodaje się określoną w laboratorium ilość materiałów wiążących. Takimi materiałami jest bitum (smoła bądź upłynniony asfalt) bądź cement. Następnie należy wymieszać grunt z materiałem wiążącym i zagęścić (akty prawne do egzaminu na uprawnienia budowlane).
Zużyte nawierzchnie jako podłoże twarde
Często jest tak, że nawierzchnie twarde wykorzystuje się jako podłoże nawierzchni betonowej. Są to głównie nawierzchnie tłuczniowe, żwirowe bądź brukowe. Najczęściej stosuje się je podczas przebudowy i ulepszania istniejących już dróg.
W takich sytuacjach konieczne jest sprawdzenie tego, czy taka nawierzchnia nie jest za bardzo zużyta oraz czy posiada odpowiednią stateczność. Jeżeli nawierzchnia istniejąca nie będzie odpowiednia, żeby wykorzystać ją jako podłoże, niezbędne jest jej usunięcie. Wówczas nawierzchnię betonową układa się bezpośrednio na gruncie bądź warstwie odsączającej.
Istniejące nawierzchnie tłuczniowe, żwirowe bądź brukowe charakteryzują się większym pochyleniem poprzecznym niż nawierzchnia betonowa, którą dopiero co zaprojektowano. Dodatkowo takie nawierzchnie z reguły są zużyte. Na ich powierzchni mogą wystąpić uszkodzenia w postaci kolein czy wybojów.
Z tego powodu kształt powierzchni powinien być dopasowany do nowoprojektowanego przekroju poprzecznego. Dodatkowo powinny być usunięte wszystkie nierówności czy uszkodzenia powierzchni (egzamin ustny na uprawnienia budowlane).