Strażnice pożarne
W Monitorze Nr A-42 z 1953 r. ustalono:
– rozmieszczenie strażnic,
– normy etatów osobowych,
– sprzęt straży pożarnych.
Dzięki temu przestała istnieć dowolność i udało się uzyskać typy straży pożarnych, a także typu budynków strażnic (uprawnienia budowlane). Wielkości strażnic pożarnych dostosowano do:
– potrzeb zakwaterowania załogi,
– garażowania i przechowywania sprzętu straży pożarnych.
Projekt powtarzalny budynków jest zależny od:
– wielkości zakładu,
– położenia zakładu,
– powierzchni,
– kategorii niebezpieczeństwa pożarowego.
Projekty te są stypizowane dla większej ilości tych samych grup zakładów przemysłowych. Z tego powodu można je stosować bez wprowadzania zasadniczych zmian.
Typizacja budynków powtarzalnych dotyczyła również wspomnianych już wcześniej serii:
– 2-, 3- i 4-kotłowych kotłowni La Monte’a,
– 4 magazynów MHW dla 9 składowych asortymentów towarów,
– hoteli robotniczych stałych na 100, 200 i 300 mieszkańców.
Typizowanie w seriach
Metoda typizowania w seriach potrafi podnieść stopień przystosowalności (program na uprawnienia budowlane). Dodatkowo zamyka w cykl całą pracę projektodawczą, która jest oceniana przez adaptujących. Metodę tę wykorzystuje się również przy typizacji, która dotyczy produkcji budowli przemysłowych, które występują w jednej grupie zakładów. Są to m.in.:
– wielkie piece z nagrzewnicami,
– piecownie i wieże węglowe w koksowniach,
– wieże ługowe w wytwórniach celulozy,
– nadszybie w kopalniach.
Budowle pomocnicze, które występują w różnych grupach zakładów i w związku z tym posiadają szersze możliwości zastosowania, muszą bezpośrednio być oparte na typizacji uniwersalnej. Powinno się je projektować w ten sposób, żeby łatwo można było uzyskać swobodne grupowanie dla różnych ilości przechowywanych materiałów. Budowlami pomocniczymi są:
– zbiorniki,
– zasobniki,
– silosy,
– wieże ciśnień.
Typizacja budynków dotyczy coraz większej liczby inwestycji. Związane to jest z wieloma korzyściami, którymi są:
– uzyskanie dużych oszczędności w pracach projektowych,
– zaprojektowanie właściwego, wyposażenia dostosowanego do potrzeb funkcjonalnych,
– zastosowanie znormalizowanych elementów,
– oszczędne opracowanie projektów, a w oparciu o konsultacje z doświadczonymi fachowcami oraz w drodze analizy już opracowanych projektów – właściwe funkcjonalne rozwiązanie,
– możliwość uruchomienia produkcji elementów typowych,
– ujednolicenie i uproszczenie budynku i serii (program przygotowujący do uprawnień budowlanych).
Typizacja zakładów i wyodrębnionych oddziałów
Zakład przemysłowy przeciętnej wielkości składa się z zespołu architektoniczno-funkcjonalnego. Wchodzą w niego cztery grupy obiektów:
a) budynków,
b) budowli,
c) urządzeń naziemnych i podziemnych.
d) urządzeń terenowych.
4) urządzeń terenowych.
Należy pamiętać o tym, że zagospodarowanie terenu takiego zakładu przemysłowego, w którego skład wchodzi minimum jeden w powyżej wymienionych obiektów, należy sporządzić z powiązaniem z:
– miastem, w którym projektuje się dany zakład,
– otoczeniem, jeżeli projektowany zakład ma być poza osiedlem.
Ukształtowanie architektoniczne w obu przypadkach powinno:
a) brać pod uwagę potrzeby procesów technologicznych,
b) opierać się o wytyczne, które wynikają z planu zagospodarowania danej części miasta lub rejonu oraz z położenia zakładu w stosunku do:
– sąsiadującej zabudowy,
– dróg dojazdowych,
– linii kolejowych,
– sieci energetycznej, wodociągowej, kanalizacyjnej.
Ukształtowanie i rozmieszczenie obiektów na terenie powinno być zgodne ze szczegółowym planem zagospodarowania miasta. Spowodowane to jest tym, że mogą to być ważne elementy kompozycji przestrzennej i powiązanie ich między sobą i otoczeniem jest bardzo ważne (program jednolite akty prawne na egzamin uprawnienia).
Typizacja kompleksów budynków zależy głównie od planów gospodarczych. Z kolei klasyfikacja zakładów przemysłowych pozwala na ustalenie, które zakłady przemysłowe lub oddziały powinny podlegać tej typizacji. Dotyczy to przede wszystkim zakładów, które:
– zawierają podstawowe wskaźniki optymalnej mocy technologicznej,
– określa kategorię wielkości oraz częstotliwości występowania mocy technologicznej.