Ograniczone możliwości zastosowania prefabrykatów wynikały z tego, że niektóre z nich były odpowiednie dla niektórych budynków. Do innych nie były przydatne. Nie było szans na to, żeby wykorzystać nowoczesne metody uprzemysłowione budownictwa wielkotowarowego w skali powszechnej (programy do uprawnień budowlanych). Kolejną przeszkodą był brak sprecyzowania bazy materiałowej. W efekcie powstało dużo różnych rozwiązań i wyprodukowano za dużo elementów prefabrykowanych. Istotą prefabrykacji były zasady produkcji przemysłowej, czyli wykorzystanie niewielkiej ilości asortymentu przy jak najbardziej długich seriach, które były idealne do produkcji. Ze względu na ówczesne warunki nie można było tego rozwinąć w pełni ze względu na to, że było to nieekonomiczne.
Ograniczenia w zastosowaniu prefabrykacji
Usprawnienia techniczne i organizacyjne
W latach 1960 – 1965 wprowadzono przeprowadzono szereg usprawnień technicznych i organizacyjnych. Powstało to na skutek posiadanego doświadczenia z zakresu nowych metod realizacji budynków w gospodarstwach wielkotowarowych (uprawnienia architektoniczne). Usprawnienia polegały na:
– zorganizowaniu zaplecza technicznego w postaci uruchomienia zakładów prefabrykacji i wyposażenia przedsiębiorstw budowlanych w odpowiedni sprzęt montażowy oraz transportowo-przeładunkowy,
– oparciu się na nowych postępowych rozwiązaniach materiałowo- konstrukcyjnych,
– typizacji i unifikacji rozwiązań projektowych oraz materiałowo-konstrukcyjnych.
W tym samym okresie czasu zaczęto realizować budownictwo wiejskie nową metodą. Jej istotą było całkowite zaprojektowanie elementów strunobetonowych. Dzięki temu można było zrealizować prawie 100% programów funkcjonalnych budownictwa wiejskiego. Była to metoda, która opierała się na nauce (testy 2021 uprawnienia).
Indywidualnym sektorem gospodarki rolnej były wszystkie drobnotowarowe gospodarstwa rolne, które były własnością chłopów. Ogólnie było to ok. 85% całego obszaru rolnego w Polsce.
Zmiany gospodarcze
Odbudowa miast i przemysłu była nadrzędnym celem ludności polskiej po II wojnie światowej. W kolejnych latach zapotrzebowanie na budowy nadal rosło. Związane to było z przekształcaniem Polski z kraju, gdzie rolnictwo grało pierwsze skrzypce na kraj przemysłowo – rolny. Potrzebne były nakłady inwestycyjne i materiałowe. W tym samym czasie równie istotne było odbudowanie i przekształcenie budynków w gospodarstwach wielkotowarowych (czyli w państwowych gospodarstwach rolnych i spółdzielniach produkcyjnych). Nie skupiano się wówczas na budownictwie indywidualnym. W 1956 roku nastąpiła zmiana sytuacji gospodarczej. Na skutek tej zmiany powstał m.in. nowy układ stosunków w budownictwie wiejskim.
Zmiany gospodarcze miały ogromny wpływ na aktywizację rolnictwa. Dotyczyło to zwłaszcza gospodarstw indywidualnych. Przez tą zmianę mogły w końcu odrobić zaniedbania z budownictwa. jednocześnie na rynku był brak materiałów budowlanych. Upadły gospodarstwa indywidualne, które wyniszczono w czasie wojny. W efekcie ograniczyło to zakres potrzeb budowlanych tylko do utylitarnych. Przez to w późniejszych latach odnotowano wzrost potrzeb budowlanych.
Powstały wówczas dwa przeciwstawne kierunki samowolnej twórczości, które rozwinęły się na skutek bardziej dostępnej techniki budowlanej. Jeden z nich mówił o uproszczeniu uproszczenia form i metod budownictwa tradycyjnego zgodnie z zasadami ekonomii nowoczesnego budownictwa. Drugi kierunek charakteryzował się przesadną dekoracyjnością, która nie do końca była zgodna z technologią użytego materiału (nauka do uprawnień budowlanych).
Na skutek zmian stosunków społeczno – gospodarczych powstały nowe wymagania dotyczące podniesienia standardu:
– socjalnego,
– higienicznego,
– kulturalnego.
Na zmianę programu rozwiązań funkcjonalnych i użytkowych budownictwa mieszkaniowego oraz inwentarsko-gospodarczego wpłynęła:
