Wszystkie składniki są dodawane patrząc na ich masę podczas niezmiennego kontrolowania. Ilość próbek solidnych, wziętych ze wszystkich części betonu (podczas dwóch miesięcy wytwarzania identycznego betonu) nie powinna być niższa od trzydziestu. W takich kryteriach muszą zostać zrobione wszystkie kategorie betonu. Zazwyczaj robienie cementu zachodzi tak, że kruszywo trzeba dozować masowo bądź objętościowo. Ilość wziętych próbek dla wszystkich części betonu to mniej niż trzydzieści, ale na pewno nie mniejsza niż zapisane jest w zasadach. (uprawnienia budowlane 2021) W sytuacjach standardowych potrafią być robione betony kategorii: B75. BI00. BI50. B200 i B250. Pospolite aspekty dodawania wszystkich materiałów są objętościowe, a beton jest robiony bez kontroli. W takich sytuacjach potrafi się zrobić jedynie dwie kategorie betonu B75 oraz B100. Odpowiednią solidność betonu uzyskuje się dzięki użyciu cementu o markach nie przekraczających 250 oraz 350. Taki beton, zrobiony w takich aspektach nie będzie konstrukcyjny, a jedynie dodatkowy. (uprawnienia budowlane kontakt)
Wytwarzanie betonu
Objętościowe dozowanie kruszywa
W zwykłych sytuacjach robienia mieszanki betonowej pozwala się na objętościowe dodawania kruszywa, po wcześniejszym zaakceptowaniu jego masy nasypowej. Pozwala się na dodawanie dzięki odpowiednim do tego taczkom. (uprawnienia budowlane program) Do dodawania wody przydają się właściwe dozowniki czy wiadra. Odpowiedniość dodawania materiałów to najważniejszy aspekt, jak chcemy otrzymać odpowiednią solidność betonu. Największą uwagę trzeba zwrócić na ilość wody, bo gdy będzie jej za dużo, beton będzie znacznie słabszy. Mieszanie składników musi przebiegać tak, by była zgodna z akurat obowiązującą zasadą pracowniczą, jaka musi widnieć blisko betoniarki.
Ciekłość mieszanki betonowej
Bierze się ona z typu kształtów bądź obiektów, jakie będą betonowane i wybraną metodą jej zagęszczania. Ciekłość mieszanki reguluje się przez ilość cementu dodanego do wody, od ufrakcjonowania kruszywa czy jego formy. Mieszankę betonową można też zrobić bardziej wodnistą, dzięki dodaniu właściwych środków chemicznych. Ilość cementu dodanego do wody to wskaźnik cementowo-wodny i różni się on dla różnych ciekłości mieszanek, ale zazwyczaj zachowuje się w przedziałach 1,2 <. – £ 3,2. (akty prawne uprawnienia budowlane)
Im ten wskaźnik będzie niższy, to płynność mieszanki wzrasta. Ciekłość mieszanki musi wyznaczyć laboratorium betonu. Urabialność (możliwość nieprzepuszczalnego rozmieszczania mieszanki betonowej podczas jej gęstnienia), bywa skutkiem odpowiedniego wybrania frakcji kruszywa i właściwej liczby zaprawy w mieszance. (segregator egzamin ustny uprawnienia)
Obmyślanie składu
Składniki jakie trzeba dodać do mieszanki betonowej da się wybrać sposobem obliczeniowym czy eksperymentalnym, ale mieszanka musi być na starcie skontrolowana, patrząc na jej ciekłość oraz nieprzepuszczalność i skontrolować trzeba solidność betonu dzięki próbkom. Składniki do mieszanki musi podać laboratorium, a potem obmyśla się pracowniczą listę jej wytworzenia. Ewentualne zmiany warto przeprowadzić w sytuacjach, gdzie ulegają zmianie typy materiałów, uziarnienie kruszywa, wilgotność kruszywa, jak zwiększa się ilość wody na 1m3 co do wcześniej ustalonego zawilgocenia. Na liście musi widnieć aktualna data uszykowania. W sytuacji robienia mieszanki już na miejscu budowy, warto wcześniej zadbać o to, by była tam prawidłowa ilość cementu oraz kruszywa. (program egzaminu na uprawnienia)
Początki betonu
Produkcja betonu rozpoczęła się już w czasach starożytnych. Rzymianie umieli łączyć okruchy skalne w monolityczny sztuczny kamień, a jako spoiwo używali wapna z dodatkiem hydraulicznym. Do dzisiaj teatry czy pałace, które stoją na ulicach były budowane w ten sposób. Tak samo jak ruiny budowli inżynierskich takich jak morskie nabrzeża czy wodociągi. To wszystko to niepodważalne dowody wysokiej trwałości betonu. Najbardziej spektakularnym dowodem na to są wodociągi, które naturalnie były narażone z zewnątrz na niesprzyjające warunki pogodowe, a od wewnątrz na szybki strumień wody.
Wytwarzanie betonu
Jako najlepszy przykład może posłużyć kanał wodociągowy, który sprowadzał wodę do picia przez naturalny spadek gór Eifel w Europie zachodniej do obozu rzymskich legionistów położonego blisko Kolonii.
Podczas wędrówki narodów wapno z dodatkami hydraulicznymi poszło w zapomnienie i dopiero w średniowieczu zaczęto je ponownie używać.
Najbardziej popularnymi spoiwami, jaki były stosowane w budownictwie są cementy portlandzkie.
Cement
Cement po złączeniu z wodą robi się plastyczny i łatwy do formowania. Taką masę nazywa się zaczynem cementowym. Po jakimś czasie zaczyna on wiązać, powoli traci cechy plastyczne, robi się sztywny aż w końcu kamienieje. Podczas działania wody na związki chemiczne cementu zachodzi ich uwadnianie – inaczej hydratacja. Wytwarza się żel, który twardnieje i kamienieje.
Szczególnie ciekawa dla technologów betonu jest hydratacja krzemianów dwu i trójwapniowego. O ile w cemencie wolnego tlenku wapnia jest śladowa ilość, bo tylko około 1%, to w związanym zaczynie cementowym jest %Ca(OH)2 kilkanaście procent. Jest to istotne, bo decyduje o odporności na czynniki chemiczne. Im mniejsza zawartość wodorotlenku wapniowego z zaczynie związanym, tym po stwardnieniu będzie bardziej odporny na roztwory agresywne.
Karbonizacja wolnego wodorotlenku wapnia z zaczynie związanym powoduje powstanie węglanu wapnia, co sprawia, że stwardniały zaczyn jest bardziej wytrzymały.
Surowce cementowe
Podstawowe składniki surowców cementowych to CaO, SiOz, A1203, Fe203. One w wysokiej temperaturze spiekania w piecach wchodzą ze sobą w reakcję chemiczną.
Tworzy się tak zwany klinkier cementowy, który jest sztucznym minerałem ze względu na swoje fizyczne właściwości. Według PN-59/B-01300 klinkier cementu portlandzkiego to produkt składający się z krzemianów wapniowych oraz trójwapniowego i żelazo-glinianu czterowapniowego.
Trzy stadia wiązania
Według powyższej teorii w procesie wiązania jesteśmy w stanie wyróżnić trzy stadia: stadium rozpuszczania, koloidacji oraz krystalizacji.
W pierwszym z nich po zarobieniu cementu z wodą następuje rozpuszczenie się najprościej rozpuszczalnych składników cementu takich jak alkalia, gips i wapno. Następnie zaczynają rozpuszczać się wszystkie pozostałe składniki. Dzieję się tak aż do nasycenia roztworu i zareagowania z wodą.
Drugie wyróżnia się według Bajkowa „bezpośrednim powstawaniem stałych produktów w reakcji bez pośredniego rozpuszczania się substancji wyjściowej, ponieważ roztwór jest już nasycony”. Niezmienne produkty reakcji wydzielają się bezpośrednio w stanie daleko idącego rozdrobnienia, tworząc układ koloidalny w żelu. Wtedy zaczyn cementowy traci swoją ciekłość i przechodzi w stan plastyczny.
Trzecie stadium wyróżnia się tym, że utworzone w czasie koloidacji układy rozproszone (żele), z powodu ich wyższej rozpuszczalności w wodzie przekształcają się w większe i trudniej rozpuszczalne kryształy. Tworzą one tak zwany wojłok krystaliczny, czyli krystaliczny zrostek. Cenne i mechaniczne zalety stwardniałego zaczynu są spowodowane ścisłym przestrzennym przeplataniem wcześniej wspomnianych kryształów.
